Kiri i Klodel

Režija: Ivan Jović
Muzika: Ana Ćurčin
Scenografija: Nevena Šurlan
Kostim: Sonja Kotorčević
Animacije: Duško Korlat
Scenski pokret: Irina Mitrović

Inspicijent, sufler: Jasmina Anđelković
Dizajn svetla: Duško Korlat
Majstor tona: Ivan Ilić
Video projekcije i majstor pozornice: Vladislav MIlić
Konstrukcija i modelovanje kostima: Sonja Kotorčević
Izrada kostima: Stana Ilić
Šminka, grafički dizajn: Nevena Šurlan
Garderoberi: Stana Ilić, Julijana Mićić
Rekviziter: Julijana Mićić
Dekorateri: Lazar Topalović, Aco Stojanović, Ivan Gospavić
Fotografija: Natalia Salnikova
Organizacija i marketing: Slađana Kalik, Marija Vlajić-Anđelković
Koprodukcija: Prvo prigradsko pozorište Puls teatar Lazarevac i Terirem produkcija

KIRI I KLODEL
Stilska vežba sa dramskim posledicama

Lica:

KIRI
Mlada zapitana devojka u prvom činu; žena koja pokušava da izgleda kao muškarac u drugom, ubeđena da je lakše biti zapitani muškarac nego zapitana žena.Njeno ime zvuči isto kao prezime Marije Kiri, žene koja je bila žrtva Nauke.

KLODEL
Ambiciozna mlada devojka u prvom; pomirena žena u drugom činu.Njeno ime zvuči isto kao prezime Kamij Klodel, žene koja je bila žrtva Umetnosti.

DIDASKALISTI – senke svake ljudske i pozorišne drame. Dokazuju da je istina uvek sadržana u zagradama.

Mesto:
Praznina sa pogledom na Zid.

Vreme:
Vreme podizanja zidova, ekvivalentno, dakle, vremenu čovečanstva.

Zaplet:
Kiri i Klodel dolaze u prazninu ispred Zida da bi tu odigrale svoju dramu nepotrebnosti. U svetu kom odavno nisu potrebna ni saznanja o čoveku, ni stvaranje lepote ili značenja, sukobljavaju se dva večna načela: vera nasuprot sumnji, služenje naučenim istinama nasuprot revoluciji. Drama opisuje proces u kom iz svakog srušenog mita nastaje jedan novi, koji onemogućuje dalje traganje, ali istovremeno pruža smisao i utehu. U tom procesu do ispunjenosti dovode samo saosećanje, zagledanost u drugog i spremnost da se u naporu razumevanja obuzda sopstvena priroda.

Reč reditelja
Duo dramu o Kiri i Klodel, dva simbolička karaktera koji predstavljaju Nauku i Umetnost, Skepsu i Veru – već u prvom čitanju video sam na sceni kao dramu sa četiri lika. Tako su od didaskalija, tih istina ispisanih u zagradama, od unutrašnjih misli i komentara – nastala još dva lika, uvodeći time još jedan sloj značenja u dramski sukob, ogoljavajući unutrašnju borbu u likovima i unoseći potpuno drugačiju i novu dinamiku u samo izvođenje.
Likovi Kiri i Klodel tako su praćeni svojim unutrašnjim sudijama, savetnicima, prijateljima i suparnicima, posmatračima i učesnicima, jer to su sve uloge koje naša unutrašnja bića preuzimaju, deleći naše ličnosti iznutra.
Praznina ispred zida, u kojoj se od jedinog postojećeg predmeta – obične stolice – pravi svetilište, postaje platforma za igranje snova obe žene, spremne da zid pređu ili od njega naprave mit koji će život učiniti smislenim.
Sve to je potcrtano zvukom melanholične trube, koja će jednom zasvirati na kraju našeg sveta, pri konačnom ukidanju svih zidova i svih praznina koje pokušavamo da ispunimo smislom.