Sve prave ljubavi su tužne?

Predstava „Strah od leptira" rađena je po motivima romana „Poljubac žene pauka” Manuela Puiga i biografije Vjerana Miladinovića Merlinke. Premijerno je izvedena 16. septembra na sceni Teatra Vuk po tekstu Galine Maksimović.

Na samom početku zavesa otkriva publici skromnu i bolnu scenu koja simbolizuje zatvorski život - ćeliju u kojoj se nalaze samo dva kreveta i dva muškarca, Vjeran i Nikola. Vjeran je prvi javno deklarisani transvestit na prostorima Jugoslavije, a Nikola politički zatvorenik svakodnevno izložen teškim povredama od strane nadležnih. Osuđeni jedan na drugog, zapitah se: kakav li će razgovor voditi u tako rigidnim uslovima?

Zapravo, priča prati dvojicu zatvorenika koji pokušavaju da daju odgovor na pitanje na koji način borba za bolji svet može povezati dva bića. Da li je to borba za bolje sutra, borba za ljubav, za novo društvo? Nikola (Zoran Pajić) razume kako ceo politički i društveni sistem funkcioniše te pokušava da promeni svet, dok Vjeran (Dušan Kaličanin) radije beži u filmske fantazije pokušavajući da se ne obazire na stvarnost koja ga okružuje.

Tokom predstave oni  publiku vode kroz više emotivnih transformacija. Možda upravo iz razloga što posmatramo dva muška lika koja pored očekivanog razgovora pokazuju i onu drugu emotivnu stranu ličnosti, otkrivaju svoja osećanja i skidaju masku sa kojom svako od nas pokatkad izlazi u javnost. Posmatrajući iz perspektive gledalaca nije isključeno da saosećamo sa činjenicom da su oni robovi, ne samo društva i određenih jakih sila, već i lični robovi, okovani mislima koje su sami sebi stvorili, sa ograničenjima i tegobama svakodnevnice u kojoj se bude i opstaju.

Zoran Pajić, u ulozi jakog muškarca, predstavlja heteroseksualca koji nosi sav teret na svojim plećima, dok Dušan Kaličanin glumi homoseksualca koji je kako fizički tako i psihički Zoranova suprotnost, pa vreme provodi sanjareći i govoreći o filmovima kako bi privremeno pobegao od realnosti, ali to nisu poželjne destinacije za beg jer simbolizuju rat, tugu i tragediju. „"Virdžina", „Crni Bombarder", „Marble Ass" možda samo predstavljaju paralelu emotivnog stanja i teskobe aktera onog vremena i ovog u kojem se glumci nalaze, jer uprkos tome što vreme odmiče neke stvari ostaju nepromenjene.

Scena susreta izvan zatvorske ćelije, u kojoj se Vjeran i Nikola prikazuju u pravom svetlu, ogoljeni i potpuno iskreni, ostavlja upečatljiv utisak na gledaoce jer pored priče o različitosti i slobodi, postavlja pitanje da li je životna žrtva jedini način za nov početak i bolju budućnost.

Ovo je predstava koja se tumači danima, koja je važna zato što je stvoren prostor za nešto drugačije i novo na sceni; ona koja donosi i rešava dileme, koja razotkriva stvarnost i postavlja pitanje - da li je sloboda moguća u Srbiji ako si različit? Kako se izboriti za svoja osećanja i ostati čvrsto na nogama? Da li je vreme da se manje bojimo, a više razumemo?

Možda ćete otići u pozorište skeptični ili sa predrasudama, ali važno je ono što kasnije sledi; ne brinite, nije ništa toliko strašno, „preživećete“ i bićete  ponosni na sebe zbog toga.
U režiji Isidore Goncić, ova predstava oslikava savremeno i potpuno drugačije delo koje izaziva, hrabri, zasmeva, ali i razdražuje na način kako to samo pozorište ume. Vredi je odgledati.