Kada ljubavi nema, svet je strašno mesto, a kada je ima, postaje još strašnije

Premda naslov sugeriše posve suprotno, „Ponovno ujedinjenje dve Koreje“ nije politički komad o teškim odnosima Severne i Južne Koreje, koje su u višegodišnjem sukobu već je, kako su ga francuski pozorišni kritičari okarakterisali, kaleidoskop ljudskih odnosa. Pisac ovog komada, Žoel Pomera, upotrebio je odnos dveju Koreja kao metaforu međuljudskih odnosa, koji su komplikovani kao odnos dveju zaraćenih strana, što je Igoru Pavloviću bio lajtmotiv za postavku ovog teksta na Kamernu scenu Srpskog narodnog pozorišta.

Sudeći po ranijim predstavama koje je Pavlović režirao – od davnašnjeg komada „Rozenkranc i Gildenstern su mrtvi“ u Srpskom narodnom pozorištu, preko maestralnih „39 stepenika“ u Pozorištu mladih, pa do sjajne duodrame „Dvoje“ u Gradskom pozorištu Bečej, ničemu manjem nismo mogli da se nadamo i u ovoj novoj predstavi, koja je samo aminovala pretpostavke i ispunila očekivanja.

Predstava se sastoji od 12 fragmentarnih nepovezanih scena, koje dočaravaju međuljudske odnose i interakcije. Između scena, na zidu se prožimaju projektovane kategorizacije vrsta ljubavi koje su reditelj i dramaturškinja Mina Petrić potražili u antičkoj leksikologiji i grčkim, odnosno latinskim nazivima za ljubav, poput eros – erotska, romantičarska ljubav; mania – bolesna ljubav; pragma – zrela ljubav; storge – ljubav prema porodici ili iz prijateljstva; agape – nesebična ljubav i ludus – zaljubljenost. Tekst varira od apsurdnog do grotesknog, od lakonoge komedije do očite tragedije. Višeslojne, a prevashodno univerzalne priče smenjuju se u amplitudama – od propalog venčanja, na kojem se otkriva da je mladoženja bio sa svim mladinim sestrama, preko scene u kojoj sveštenik pokušava da prekine vezu sa prostitutkom i para koji angažuje dadilju za čuvanje dece koju nemaju, pa sve do žene izgubljene u alchajmeru, koja zbog bolesti ne prepoznaje supruga sa kojim ima dvoje dece. Svi ti problemi samo su naznačeni, zagrebani, ali nisu eksplicitno definisani niti razrešeni.

Osmoro aktera igra po nekoliko uloga, u nekim momentima melodramatično, a u drugim lucidno. Ovde vidimo jedan lep i predan rediteljski pristup prema glumcima, koji podjednako ustupa prostor svakom od glumaca i gde svako ima mogućnost da se individualno izrazi. Sanja Mikitišin, Jovana Stipić Radošević, Višnja Obradović, Ivana Pančić Dobrodolac, Aljoša Đidić, Marko Savković, Danilo Milovanović i Milorad Kapor na scenu iznose čitav dijapazon muških i ženskih karaktera. Kroz njihove dijaloge sjajno se prepliće i muzika Irene Popović Dragović i poentira ih. Kostimi su jednostavni, scenografija je svedena i minimalistička, ali kompaktna, u vidu crvenkastih zidova i portal-vrata.

Duhovito-tragična predstava koja govori o onome što nam je svima potrebno. O ljubavi. A baš kao što nam je potrebna ljubav, potrebna nam je i ova predstava. Najzad ne bude toliko ni važno šta smo gledali, nije bitan narativ, već onaj osećaj koji ponesemo sa sobom i koji se zadrži u nama bar još neko vreme. Pitanja i propitivanja na koja možda nećemo (pro)naći sve odgovore, ali će nas baciti u razmišljanje i pokazati nam stepenice do silaska u sebe. To je tek ljudska iluzija, neuspešan način na koji svako od nas pokušava da komunicira sa svetom koji ga okružuje. Naoko to su apsurdne priče, ali zapravo su duboko promišljene analize ljudskih života koje jasno govore o svim nijansama u odnosima. Da sumiramo ukratko – o ljubavi. I nisu li sve priče naposletku ljubavne?

Foto: Marija Edrelji i Vladimir Veličković